Η γυναίκα παλια, προσπαθούσε να συμπληρώσει την άψογη φυσική της εμφάνιση με διάφορα παρασκευάσματα που κάνει μόνη της.
Η καλύτερη λοσιόνγια τα χέρια και το πρόσωπο, γίνονταν με πικραμύγδαλα σπασμενα στο γουδί που έμεναν μια με δυο μέρες στο νερό ή με γαλάκτωμα από σταρένιο ζυμάρι ή και με υγρό από φλούδες πορτοκαλιού.
Η καλύτερη λοσιόνγια τα χέρια και το πρόσωπο, γίνονταν με πικραμύγδαλα σπασμενα στο γουδί που έμεναν μια με δυο μέρες στο νερό ή με γαλάκτωμα από σταρένιο ζυμάρι ή και με υγρό από φλούδες πορτοκαλιού.
Τα μαλλιά μαύριζαν,δεν έπεφταν κι ήταν αφράτα όταν λούζονταν
με τα λεγόμενα «βρασίδια».
Ήταν νερό που έβρασε με φύλλακαρυδιάς, σκίνου, βάγιας,
δεντρολίβανου ή ρίζες βάτου.
Απ’ τους καρπούς της βάγιας (δαφνης) έβγαζαν το δαφνόλαδο για τα μαλλιά.
Το γιαούρτι, η ντομάτα και οι αγγουρόφλουδες ήταν για
τα εγκαύματα και τα μπαλώματα του δέρματος.
Οι φλούδες του λεμονιού και του πορτοκαλιού έκαναν αφράτη επιδερμίδα.
Η αλοιφή που κρατάει το πρόσωπο μαλακό κι αφράτο
γίνεται με ασπράδι απ’ αυγό, σαπούνι, λάδι και γιαούρτι.
Η ντομάτα μαλάκωνε τους κάλους και τις παρανυχίδες.
Η ψείρα καταπολεμιόνταν με τα φύλλα της πικροδάφνης και
Η χρήση του σαπουνιού ήταν μάλλον περιορισμένη.
Τα ρούχα και κυρίως τ' άσπρα, τα καθάριζε
το «κοφίνι» (αλισίβα = σταχτωμένο νερό)
και νερό που έχει βράσει μέσα δεντρολίβανος.
Με μούργιες κι ακάθαρτα ελαιόλαδα έκαναν
το σαπούνι της μπουγάδας, ενώ με δαφνόλαδο
και ροδέλαιο το μοσχοσάπουνο.
